กำจัด ๒ หมายถึง ก. ขับไล่, ปราบ, ทําให้สิ้นไป. (ข. ขฺจาต่ ว่า พลัด, แยก).
ก. กระจาย. (ข. ขฺจาย).
น. (๑) ชื่อไม้พุ่มชนิด Caesalpinia digyna Rottler ในวงศ์Leguminosae ขึ้นในป่าเบญจพรรณ ต้นมีหนาม ดอกสีเหลืองออกเป็นช่อตามง่ามใบ ฝักพองหนา มีรสฝาด ใช้ย้อมหนังได้เมล็ดสีดําให้น้ามันจุดไฟ. (๒) ดู ขี้อ้าย (๑).
น. เรียกงาช้างที่หักติดอยู่ในไม้หรือสิ่งอื่น ๆ ว่า งากําจาย.(ปรัดเล).
ก. สั่งย้าให้แน่นอน.
ก. ย้ำแล้วย้ำอีก เช่น แล้วกําชับกําชาข้าไท. (คาวี).
(ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. ต้นมะหวด. (ดู มะหวด).
(โบ) ก. กรรโชก.